Δοτικός ως δάσκαλος και ως χορευτής. Αναγνωρισμένος και πολυβραβευμένος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο Γιάννης Μαργαρώνης είναι ο πρωταγωνιστής της νεότερης ιστορίας του χορού στη Βόρεια Ελλάδα. Από την αρχή της πορείας του μέχρι και σήμερα ξεχωρίζει για την ακεραιότητά του, τη μεγαλοσύνη της ψυχής του και τη λατρεία του για την τέχνη του χορού. Το μέλλον του είναι το παρόν του έτσι όπως το έθρεψε το παρελθόν του. Σήμερα, εμφανώς ανανεωμένο, τον συναντάμε στην Pas Par Tu Dance, όπου και παραδίδει μαθήματα χορού.
Συνέντευξη στην Καρολίνα Παππού
Το αγόρι από τον Πειραιά ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1982 για να σπουδάσει Ιταλική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Ο χορός πώς προέκυψε;
Μεγάλωσα σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον που ευνοούσε την ονειροπόληση. Ήταν τα χρόνια που οι αποδράσεις μας ξεκινούσαν με την ελληνική ταινία του Σαββατόβραδου, περνούσαν από τις μουσικές εκπομπές της ΕΡΤ, το Θέατρο της Δευτέρας και το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου και κατέληγαν στις οθόνες των κινηματογράφων και στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που είδα χορό πρώτη φορά. Μaurice Bejart, στο ασφυκτικά γεμάτο Ηρώδειο, το οποίο παρακαλώ μετέδιδε απευθείας η τηλεόραση. Πάραυτα η παρέα μου κι εγώ μαζεύοντας δραχμή - δραχμή το αντίτιμο του εισιτήριου , ήμασταν εκεί. Μαγεία! Κατάλαβα πως ο χορός είχε τρία στοιχεία που αγαπούσα. Το θέατρο, τη μουσική και την ποίηση, χωρίς να παρακάμπτω την γοητεία του σώματος που ξέρει να χορεύει!
H πρώτη σας δασκάλα ήταν η Judith Neil. Τι ακριβώς διδαχτήκατε από αυτήν, πέρα από τις τεχνικές του χορού;
Η πρώτη μου δασκάλα ήταν η Judith Neil. Με έπεισε πως δίπλα της θα έπαιρνα τις στέρεες γνώσεις της τεχνικής του χορού με κάποια χαρακτηριστικά της ως δασκάλας, που σήμερα θα ήταν αποτρεπτικά για τους νεώτερους. Σκληρή, επεμβατική, κάθετη στο λόγο της, χωρίς τις τρυφερότητες και την υποκρισία της γλυκύτητας που επιτάσσει η πολιτική ορθότητα των ημερών μας. Με εκπαίδευσε στην κακουχία του χορευτή, στην ωμή πραγματικότητα μιας τέχνης που έχει άλλο πρόσωπο στη σκηνή και μου ατσάλωσε τα νεύρα για να αντέχω αυτό τον δύσκολο χώρο και κόσμο των τεχνών. Επειδή ξεκίνησα χορό στα 20 χρόνια κατάφερα να διαχειριστώ αυτή την ένταση και αντίθεση συναισθημάτων χάρη στην προίκα μου. Την αγάπη της οικογένειας και τις όμορφες παιδικές μνήμες μου.
Το 1987, έπειτα από εξετάσεις στη Royal Academy of Dance, κερδίσατε υποτροφία στο London Studio Center. Τι ακριβώς πιστεύετε ότι είδε η εξεταστική επιτροπή στο Γιάννη ώστε να του ανοίξει το δρόμο για τον κόσμο του χορού;
Ήταν μια δικαίωση της προσπάθειας μου – περνούσα πάνω από 8 ενεργητικές ώρες την ημέρα στη σχολή- η πρόταση υποτροφίας από την εξετάστρια Herida May στις πρώτες μου εξετάσεις στη Royal Academy και μια μεγάλη σπουδή εκείνη η εβδομάδα που δοκιμαζόμουν καθημερινά στο London Studio Centre για να αποδείξω πως άξιζα αυτή την υποτροφία. Αυτό που είδαν σ’ εμένα δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν. Μάλλον, αυτό που ένιωθα εγώ. Πως χόρευα γιατί αυτό με λύτρωνε. Αυτό με απογείωνε. Αυτό ήταν η αλήθεια μου!
Kατά τη διάρκεια των σπουδών σας κάνατε έκτακτες εμφανίσεις σε διάφορες ομάδες. Μιλήστε μας για τους πιο σημαντικούς σταθμούς κατά τη παραμονή σας στο εξωτερικό;
Πάντα θυμάμαι την πρώτη μου ευρωπαική παράσταση στη Βαρκελώνη το 1987. Biennale Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου. Ευκαιρία να ευχαριστήσω την μαέστρο Μαίρη Κωνσταντινίδου που με συμπεριέλαβε στην ομάδα της και η οποία ήταν η πιανίστα που συνόδευε τις εξετάσεις μου όταν μου προτάθηκε η υποτροφία. Πάντα συγκινούμαι στην ανάμνηση πως έκανα μάθημα με την Dame Ninette de Valois στις εκδηλώσεις για τα ενενηντάχρονα της. Θυμάμαι πως ένιωσα όταν διάβασα κριτική για μένα στο Dancing Times, γνωστό περιοδικό για το χορό, για τη συμμετοχή μου στο μιούζικαλ Carousel. Όπως θεωρώ σημαντική την παράσταση που μου έμαθε να σηκώνω το βάρος ενός πρώτου ρόλου. Ήταν η χορογραφημένη όπερα του Μonteverdi «Η Διαμάχη του Τανκρέντι και της Κλορίντα.» Πολλές οι συγκινήσεις όπως αυτής της επίσημα τελευταίας μου παράστασης τον Σεπτέμβριο του 2003 στο Κάιρο. Πέρα από τις παραστάσεις , σημαντικές ήταν οι προσωπικές γνωριμίες μου με κάποια «ιερά τέρατα» του χορού όπως η Μάγια Πλιτσέσκαγια, η Νατάλια Μακάροβα, και η Συλβί Γκιλέμ. Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα που παρακολούθησα από κοντά τον Sir Kenneth Mac Milan να χορογραφεί.
Ο τραυματισμός σας, καθώς και σοβαροί οικογενειακοί λόγοι σας ανάγκασαν να επιστρέψετε στην Ελλάδα. Τελικά, τα συγκεκριμένα εμπόδια ήταν για καλό σας; Ασπάζεστε γενικότερα τη λαϊκή ρήση «Κάθε εμπόδιο για καλό»;
Πιστεύω πως οι παροιμίες έχουν μια σοφία. Δεν θα σταθώ στις ατυχίες μου ή στα οικογενειακά προβλήματα. Όλοι έχουμε περάσει από δύσκολες στιγμές και κάποιοι πολύ σοβαρότερα. Το παρελθόν πέρασε, έφυγε, δεν αλλάζει. Σήμερα είμαστε εδώ, με το χθες στην πλάτη μας, όχι ως φορτίο, αλλά σαν γνώση, εμπειρία και ασπίδα στα μαχαιρώματα συνήθως πίσω από την πλάτη μας.
Τι ποιότητες θεωρείτε ότι απαιτούνται ώστε ένας χορευτής να ξεχωρίζει;
Ο χορός φαίνεται σαν μια σωματική τέχνη. Ναι …ως τεχνική που είναι αναγκαία για να περιγράψει με την μεγαλύτερη ακρίβεια τις εσωτερικές εντάσεις του καλλιτέχνη. Η ποιότητα των κινήσεων και των γραμμών είναι αξιοθαύμαστη, αλλά το θαυμαστό είναι αυτό που εκπέμπεται από τα εσώτερα του χορευτή ακόμα και σε στιγμές ακινησίας. Είναι αυτή η αύρα που σε κάνει να θυμάσαι τον χορευτή, όχι από τις ακροβασίες του αλλά από την αιτία που τον κάνει να χορεύει. Είναι η ικανότητα του χορευτή ή του χορογράφου που δεν προσποιείται την ωραιότητα και την πρωτοπορία, αλλά υπογράφει με την ειλικρίνεια του.
Από το παγκόσμιο ρεπερτόριο ποιος είναι ο ρόλος με τον οποίο ταυτίζεστε περισσότερο και γιατί;
Το αγαπημένο μου μπαλέτο έχει γυναικείο όνομα. Είναι η Ζιζέλ . Ένα μπαλέτο που με κάνει να κλαίω κάθε φορά που το βλέπω. Πολλοί οι λόγοι που με συγκινούν. Μα κυρίως ο ύμνος και θρήνος του έρωτα.
Γυρίζοντας το βίντεο του μυαλού σας πίσω στο χρόνο ποιες αρετές θεωρείτε ότι σας οδήγησαν εδώ που βρίσκεστε σήμερα;
Η έννοια της αρετής είναι διφορούμενη για μένα. Αυτό που για μένα είναι αρετή μπορεί να φαίνεται πάθος στον άλλο ή ακόμα και ελάττωμα. Αγάπησα και αγαπώ αυτό που κάνω, όσο κι αν πληγώνομαι σωματικά και ψυχικά. Είμαι πειθαρχημένος! Εξακολουθώ να είμαι ονειροπόλος παρά τις κατραπακιές που έχω βιώσει και είμαι δοτικός ως δάσκαλος όπως ήμουν κι ως χορευτής!
Ο OrvilleSmall είχε πει κάποτε πως υπάρχουν δύο ειδών δάσκαλοι στον κόσμο. Αυτοί που σου διδάσκουν για να δεις τι έχουν μάθει και αυτοί που πραγματικά σε διδάσκουν πώς να μάθεις. Τι ισχύει για εσάς;
Ου δάσκαλος δεν είναι ο επιδειξίας των σωματικών του ικανοτήτων ή των γνώσεων του, Είναι αυτός που θα οδηγήσει το κάθε σώμα να ανακαλύψει τις δυνάμεις του και τις δυναμικές του και κάθε ψυχή να αποδράσει από την επίγεια φυλακή της. Ο δάσκαλος πρέπει να πάει τον μαθητή εκεί που ο ίδιος δεν πήγε!
Πώς ονειρεύεστε τον εαυτό σας όσον αφορά στα μελλοντικά επαγγελματικά και προσωπικά σας σχέδια;
Δεν σκέφτομαι τόσο πολύ το μέλλον. Το σκεφτόμουν παλαιότερα και έχασα πολύ παρόν. Προς το παρόν σκέφτομαι πως στο κοντινό μέλλον μου θα είμαι μέσα σε μια αίθουσα και εύχομαι να χορογραφήσω κάποια έργα που δεν κατάφερα ως τώρα. Είμαι πάντα σε ετοιμότητα δημιουργίας και έρωτα. Είναι χρέος μου να ακολουθώ την καρδιά μου και να τιμώ τα όνειρα μου. Το μέλλον μου είναι το παρόν μου έτσι όπως το έθρεψε το παρελθόν μου!
Βιογραφικό Σημείωμα
Γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και χορό με τη Judith Neil και συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο LONDON STUDIO CENTRE μετά απο εξετάσεις της Royal Academy of Dance. Συμμετείχε ως χορογράφος - χορευτής στη Biennale Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου στη Βαρκελώνη (1987) εκπροσωπώντας τη Θεσσαλονίκη, στον εορτασμό για τα 90χρονα της εμβληματικής Νinette de Valois στο Λονδίνο(1988), Η χορευτική του συμμετοχή του στο musical CAROUSEL έλαβε εξαιρετική κριτική στο περιοδικό Dancing Times(Φεβρουάριος 1988) Εμφανίστηκε ως προσκεκλημένος χορευτής σε έργα κλασσικού ρεπερτορίου ( The Nutcracker, The Sleeping Beauty, Copppelia, La Soutce, Les Sylphides, La Vivandiere, Paquita) Χόρεψε σε παραστάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Leeds(1998-1999) και στο Φεστιβάλ Πειραματικού Χοροθεάτρου στο Κάιρο (2003). Δίδαξε στις Σχολές Χορού Judith Neil, Βίκης Σιάνου, Άσπας Φούτση, Αγγελικής Σβήγκα, Αλεξάνδρας Παπανδρέου - Μαρίας Κυριακίδου, Αμαλίας Στρινοπούλου, Σοράνας Μαγκερουσάν Βάσως Πριγγοπούλου, Diagonal. Συνεργάστηκε με την ομάδα χορού ΧΟΡΟΚΥΤΤΑΤΟ της Αμαλίας Στρινοπούλου. Δίδαξε ως υπεύθυνος χορού στο Εργαστήρι Θεάτρου του Δήμου Νεάπολης ΘΕΣΠΙΣ(1995 -1998) και στο Θεατρικό Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης ΠΑΡΑΘΛΑΣΗ Και χορογραφεί τις θεατρικές παραγωγές του θιάσου απο το 1999 ως σήμερα. ΤΟ ΚΟΙΝΟ του Φ. Γκ. Λόρκα
ΒΑΚΧΕΣ του Ευριπίδη. ΦΑΟΥΣΤ του Γ.Β. Γκαίτε
ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΛΗΡΩΜΗ του Ε. Ιονέσκο
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ του Α. Καμύ
Η ΠΑΡΑΘΛΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ,
Ο ΜΑΙΤΡ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ του Μ. Μπουλγκάκοφ
,ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ freak show meta- Musical,
ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ του Μπ. Στόουκερ,
ΚΟΜΗΣ ΕΝΤΕΡΛΑΝΤ του Μ. Φρις,
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ του Λ. Πιραντέλλο.
ΡΙΧΑΡΔΟΣ Γ' του Σαίξπηρ
Διετέλεσε δάσκαλος χορού του κλιμακίου Βορείου Ελλάδος της Εθνικής Ομάδας Ρυθμικής Γυμναστικής, σε συλλόγους ρυθμικής και ενόργανης καθώς και στη συγχρονισμένη κολύμβηση. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας χορού ΧΟΡΕΤΥΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ με την Τατιάνα Παπαδοπούλου συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ( 1997 ) και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στη χώρα. Απο το 2004 ως το 2012 παρουσίασε με την ομάδα χορού ΒΑLLETTAN τά έργα
ΜΑΝΟΣ ΕΦΗΒΟΣ ΕΡΩΤΑΣ( Γράμμα στη μητέρα μου ) Δημήτρια 2004
ΑMARE (Ύμνος και Θρήνος για τη Μεσόγειο) Δημήτρια 2005
ROCK MY LIFE ' S BLUES Balkan Forum Ο.Π.Ε.Π 2006
Αποσπάσματα απο τα έργα ANARE και ROCK MY LIFE' S BLUES παρουσιάστηκαν στο INTERNATIONAL JAZZ FORUM στο Παρίσι (2006)
ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ( 2009 )
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ, ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ ( 2010 )
ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ ( 2012)
Επιμελήθηκε τις τελετές λήξης του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ τηε Νλεας Ορεστιάδας (2012 -2013)
ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΔΙΑΦΩΤΗ ΣΑ ΜΕΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ- Θεσσαλονίκη 100 χρόνια ελεύθερη πόλη ( 2012)
MARIA CALLAS LA DIVINA Σκηνοθεσία, Χορογραφία, Κείμενα - Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ( 2017)
Ήταν κριτής στον διαγωνισμό Νέων Χορευτών της Eurovision ( 2005 ) και από το 2014 είναι μέλος της κριτικλης επιτροπής στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου της Νλεας Ορεστιάδας.
Commentaires